آیا فقط برنامه های کاربر نیاز به کنترل ناحیه بحرانی دارند یا برنامه های سیستمی نیز این نیاز را دارند؟
این بر عهده برنامه نویس برنامه کاربر است که بخشی از برنامه را به صورت ناحیه بحرانی معرفی کند و از روشهایی ( سمافور و...) برای کنترل ناحیه بحرانی استفاده کند؟
آیا راه حلی بهتر از سمافورها و مانیتورها برای کنترل ناحیه بحرانی وجود دارد؟
سیستم عامل ویندوز که با c نوشته شده کدام روشها را جهت کنترل ناحیه بحرانی پشتیبانی می کند؟
کامپایلر چه زبانهایی مانیتور را پشیبانی می کنند؟
زبانی که با آن سیستم عامل را می نویسیم باید مانیتور را پشتیبان کند !!؟( من فکر می کنم در این حالت همه کار بر عهده کامپایلر است!!!!!!!!)
وقتی از مانیتور استفاده می کنیم کامپایلر چگونه می تواند در مرحله اجرای پروسس ها وجود داشته باشد (به نظر من کامپایلر برنامه را به طور کامل کامپایل می کند و سپس برای اجرا به سیستم عامل میدهد!!!)
پاسخ با نقل قول