دوستان برنامه نویسی که با برنامه نویسی تحت شبکه آشنایی دارند بی شک با سبک Multitier (چند لایه ای ) آشنا هستند و در میان این لایه ها مسلماً لایه میانی ( +Com ) از اهمیت بالایی برخوردار است .
در این تاپیک سعی بر آن دارم تا کمی در مورد ( +Com ) لایه میانی برنامه نویسی توضیحاتی را خدمت شما ارائه دهم .
بی شک پس از گذشت موج اول انقلاب مکانیزاسیون ( که ما در ایران در اواخر این دوره هستیم ) در کشور های توسعه یافته موج دوم و یا همان حرکت به سوی برنامه های enterprise آغاز گردید .
در موج اول هدف مکانیزه کردن فعالیتهای دستی و حرکت به سوی سیستمهای رایانه ای بود اما سیستمهای enterprise انقلابی در دنیای اطلاعات ایجاد نمود .
اما برنامه های enterprise شامل سه ویژگی کلیدی می باشند .
1- بزرگ بودن برنامه
2- توزیع شده بودن آن
3- بحرانی و حساس بودن آن
برنامه های enterprise به هیچ وجه جدید نیستند . برنامه نویسان در سازمانهای بزرگ مانند بانکها ، دفاتر هواپیمایی ، شرکتهای بیمه و بیمارستانها سالهاست که درگیر نوشتن اینگونه برنامه ها هستند . توسعه برنامه enterprise به طور تاریخی فرایندی طولانی ، پر مشقت و پرهزینه بوده ضمن اینکه همیشه نیز با موفقیت همراه نبوده است .
علت این امر پیچیدگی منطقی تجاری برنامه نبوده بلکه مسئله اساسی این بوده است که توسعه دهندگان برنامه باید تمامی زیرساختهای لازم برای گسترش این منطق تجاری در سطح enterprise را از صفر می نوشتند برای مثال یک برنامه enterprise نیازمند سطح بالایی از امنیت است که یک برنامه دسکتاپ احتیاج چندانی به آن ندارد .
بدین دلیل +Com پا در عرصه ظهور نهاد .
+‍Com یک بخش یکپارچه از ویندوز 2000 به بعد می باشد و در مقایسه با Com دو پیشرفت اساسی کرده است . نخست اینکه در بردارنده نسخه 3 از سرور تراکنش مایکروسافت یا MTS (Microsoft Transaction Server ) است که پس از اعمال آخرین تغییرات با بخشهای موجود Com یکپارچه شده است . MTS که برای اولین بار در بهار 1997 میلادی به بازار ارائه شد اولین تلاش مایکروسافت برای ارائه نوعی از زیر ساخت enterprise در قالب یک محصول تجاری بود MTS در ابتدا به صورت یک لایه پوشاننده ( Wrapper ) بر فراز Com قرار گرفته بود و سپس گروههای Com و MTS مایکروسافت در پاییز سال 1997 میلادی با هم ادغام شدند و +Com نخستین محصول یکپارچه آنهاست .
مهمترین سرویسهای این محصول عبارت است از :
1- سرویسهای تراکنش (Transaction Services )
2- سرویسهای امنیتی (Security Services)
3- سرویسهای هم زمان سازی (Synchronization Services)
4- اجزای صف بندی شده (Queued Components)
5- سرویس رویداد (Event Service)
6- پایگاه داده مقیم در حافظه (In-Memory Database)
7- موازنه بار (Load Balancing)
در اولین فرصت به بررسی تخصصی هر یک از سرویسها و چگونگی تولید و استفاده آنها با زبان شیرین دلفی می پردازم .
بی شک دوستانی که با قابلیتهای این سرویس آشناشوند از اینکه تاکنون از سبکهای دیگر برنامه نویسی استفاده کرده اند پشیمان خواهند شد