Printable View
سلام
من در مورد بایوس یه سری اطلاعات می خواستم بدونم که آیا فرقی بین بایوس سیستم 32 و 64 بیتی وجود داره یا نه ؟
و دیگه اینکه در مورد بوت سکتور اطلاعات می خوام و اینکه وقتی سیستم اطلاعات بوت سکتور رو اجرا می کنه چطوری مثلا یه سیستم عامل رو بعدش اجرا می کنه این کار چطوری انجام میشه .
نه فرقی نداره، چون اساسا سرویس های BIOS برای حالت Real Mode مثل سیستم عامل MS-DOS با ابتدای بوت شدن سیستم عامل طراحی شدن که محیط Real Mode هم 20 بیتی ئه، (16 بیت segment به علاوه 16 بیت offset که 12 بیت ایندو همپوشانی دارن)نقل قول:
نوشته شده توسط اوبونتو
پردازنده تون هر چقدر هم که مدرن باشه برای اجرای اون سرویس ها همون حالت ابتدایی و قدیمی Real Mode رو بوجود میاره.
برای همین ارتباطی با 32 بیتی یا 64 بیتی بودن ذاتی پردازنده تون نداره.
بوت سکتور کد اولیه اجرایی رو داره، خیلی مختصر ئه چون فضای کمی داره، ولی در همین حد هست که بتونه داده ها و کد اجرایی بیشتری رو از دیسک بخونه. مثلا چند سکتور رو از شماره سکتور های مشخصی رو بخونه و در حافظه در آدرس فلان قرار بده و اجرا بسپاره به اون بخش از حافظه. شبیه یک فایل COM که با اسمبلی نوشته شده باشه، با این تفاوت که نمیتونه سرویس های MS-DOS رو بکار ببره، چون هنوز سیستم عاملی وجود نداره.
اما میتونه از سرویس های BIOS کمک بگیره و فرضا داده های بیشتری رو از سکتور های مشخصی از دیسک بخونه و اجرا کنه (سرویس 2 از وقفه 13h)
اون روال بوت سیستم عامل مادامی که هنوز روتین های مورد نیازش رو در حافظه قرار نداده باشه روی همون Real Mode باقی میمونه، تا حداقل بتونه از سرویس های BIOS استفاده کنه.
اما سیستم عاملی مثل ویندوز که خودش با Real Mode کار نمی کنه، وقتی حافظه رو با روتین های مورد نیازش پر کرد دیگه کاری با BIOS و Real Mode نداره و مود پردازنده رو به Protected Mode یا Long Mode تغییر میده.
کلا حالت های پردازنده که گفته میشه real mode , protected mode , ... فرقشون چیه از کجا میشه اطلاعات کاملی بدست آورد ؟
اگه توضیحات فنی اش رو بخواهید منبع شون سازنده پردازنده است، یعنی سایت اینتل. اگه توضیحات خلاصه تری بخواهید ویکی پدیا.نقل قول:
نوشته شده توسط اوبونتو
پردازنده های اولیه در حد نیاز سیستم عامل های همون دوران طراحی شده بودن. یعنی با آدرس حافظه کوچک و بدون تعاریف سطح دسترسی به سخت افزار و حافظه ...
برای همین فرضا سیستم چند گیگابایت حافظه داشت ولی در Real Mode یک مگابایت هم نه،
نهایتش 640 کیلوبایت حافظه در اختیار برنامه قرار میگرفت یا هر ویروسی به راحتی به سخت افزار دسترسی مستقیم داشت و سیستم عامل هم کاری برای حفاظت از سایر برنامه ها نمی نوانست انجام بده چون سطح دسترسی ها برنامه ها قابل محدود کردن نبود.
ولی به مرور هم نیاز به حافظه بیشتری پیدا کردن که آدرس حافظه بزرگتر و مدیریت حافظه پیشرفته ای لازم داشت و هم سیستم عامل های بعدی میخواستن دسترسی برنامه های هسته سیستم عامل رو از لایه ای که برنامه های عادی اجرا میشن تفکیک کنن که در مود های قبلی همچین چیزی بصورت سخت افزاری پیش بینی نشده بود. برای همین به تدریج مود های جدیدتری مثل Protected Mode و بعد ها Long Mode برای پردازنده طراحی شد، البته مود های قدیمی رو برای حفظ سازگاری همچنان پشتیبانی می کنند.
وقتی یک مود در پردازنده با یک کد ماشین مخصوصش فعال بشه، پردازنده سوئیچ می کنه روی قابلیت ها و امکانات خاص اون مود. مثلا وقتی ویندوز 98 بالا میومد از بوت Real Mode سوئیج میکرد به حالت Protected Mode یا الان ویندوز های 64 بیتی تون دارن با مود Long Mode اجرا میشن.